ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Έρωτα εσύ, με περισσή
όταν λαβώνεις δύναμη
μηδ' όνομα καλό από σε
μηδ' αρετή μπορεί να βγει
Μα μετρημένα αν πορευτεί
η Κύπριδα, άλλη σαν αυτή
θεά δεν έχει νοστιμιά
Ω δέσποινά μου, απάνου μου
με το χρυσό δοξάρι σου
μη ρίξεις την αφεύγατη
σαγίτα, που 'χει την αιχμή
βαμμένη στην αποθυμιά

Το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, με τους στίχους του Παντελή Πρεβελάκη από τον «Μεγάλο Ερωτικό» (1972), μου ερχόταν συνέχεια στο στόμα κατά τη διάρκεια των προβών. «Κάποια κατάρα είναι Θεού»… «σε χτύπησε οργή Θεάς»… «Μιας θεϊκής εκδίκησης άμοιρος στόχος»… «Σαν μέλι με φαρμάκι…», «Μα τα δεσμά της αγάπης πρέπει να είναι χαλαρά»…
Ότε ο Θησέας ήλθε εις την Τροιζήνα, σημειώνει στην «Ελληνική Μυθολογία» ο Στέφανος Κομμητάς, με την γυναίκα του Φαίδρα, δια να καθαρισθεί – τότε η Φαίδρα ηγάπησε τον Ιππόλυτον. Και επειδή δεν ηδυνήθη να τον ελκύσει εις το θέλημα της, τον κατηγόρησεν ότι την εβίασεν. «Όλα είναι μύθοι κι εμείς παραδέρνουμε».

Σύμφωνα με τον Στάθη Δρομάζο ο Ευριπίδης γράφοντας τον «Ιππόλυτο», ο οποίος παρουσιάστηκε κατά το τρίτο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου, έχει κατά νου «τον άνθρωπο που έχει δικαίωμα να ζήσει με τα πάθη του και να καεί μέσα σ’ αυτά».
Ακολούθησαν αιώνες μετά ο Σενέκας, ο Ρακίνας και πολύ πρόσφατα η Σάρα Κέιν. Τα όρια της επιθυμίας ήταν βέβαια υπό διαπραγμάτευση, ήδη από την εποχή του Αισχύλου. Γράφει στο ποιήμά του «Προμηθέας Δεσμώτης» ο Λεωνίδας Πολυδεύκης:

Ω, στην αφθονία μας χανόμαστε!
Και ποιός την αφθονία να συνδράμει;
Αλήθεια! Ό,τι απ’ το όριό του ξεφεύγει
πάει, σκορπάει, χύνεται χάμου, χάνεται
Ακόμα κι ο θεός! ακόμα κι η αγάπη…