ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ

 

 

"Η τέχνη δεν είναι για να μας χαϊδεύει τ’ αυτιά, ούτε για να μας νανουρίζει.

Η τέχνη είναι για να μας ταρακουνάει, να μας ξυπνάει,

να μας δίνει γροθιά στο στομάχι." 

Ντίνος Χριστιανόπουλος.

 

Αν πρέπει να ορίσω την έννοια του Πολιτισμού, όπως την αντιλαμβάνομαι, τρεις λέξεις αρκούν: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ

Από τη μία μεριά: Η υποταγή των πολλών, στην «τρέλα» των λίγων, η εικονική πραγματικότητα που  υποκαθιστά τη ζωή, η τεχνητή νοημοσύνη που υποσκελίζει τη δική μας, τα fake news που πλασάρονται για αληθινά και τα πραγματικά γεγονότα που λογοκρίνονται ως fake, η υπερπληροφόρηση που αντικατέστησε την γνώση, η υπερέκθεση σε μια ασχήμια που δεν μας σοκάρει πια, γιατί… τη συνηθίσαμε,  η μοιρολατρική παραδοχή μιας «ήττας σε όλα τα μέτωπα» των παλιότερων γενιών, που μεταφέρεται ως παρακαταθήκη αποτυχίας στις νεότερες,  η νέα γενιά που εκτοξεύοντας κατηγορίες για τους ηττημένους,  θα κληροδοτήσει την ίδια αποτυχία στους επόμενους και πάει λέγοντας, σε έναν αέναο κύκλο. Ένας κόσμος παράλογος, μίζερος, παραδομένος σε μια παθητική και αδιάφορη στάση ζωής, που καταλήγει στο γνωστό: Εγώ θα σώσω τον κόσμο;

 

Και στην αντίπερα όχθη: Η Τέχνη. Η αυθεντική Τέχνη.  Που λέει: «Δεν ξέρω αν μπορώ να σώσω τον κόσμο, αλλά σίγουρα αξίζει να προσπαθήσω»

Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον Πολιτισμό, έχω καταλήξει, πως η Τέχνη είναι ότι μας απέμεινε. Το μόνο αντίβαρο στην ανοησία. Δεν αγαπάει την ομοιομορφία, αναζητά το διαφορετικό, δεν ξέρει τι θα πει «λάθος» ή «σωστό», προχωράει πάντα με το ένστικτο, ξέρει να ψιθυρίζει μιλώντας για την ομορφιά και τον έρωτα, αλλά και να κραυγάζει ξεμπροστιάζοντας  την ασχήμια και το ψέμα. Είναι ευγενική στη φύση της, όχι στους τρόπους της. Δεν είναι φρόνιμη, δεν είναι υπάκουη. Είναι ένα άτακτο παιδί που βγάζει το γλώσσα του σ’ αυτούς που τη φοβούνται και τη λοιδορούν. Παίζει, γελάει, κλαίει, ερευνά, θυμώνει, αποκαλύπτει, καταγγέλλει, παραπονιέται, αλλά κυρίως διεκδικεί. Διεκδικεί το δικαίωμα να είναι ελεύθερη. Μόνιμα σε τροχιά σύγκρουσης με ότι προσπαθεί να μας ισοπεδώσει, να μας υποτάξει, να μας κάνει… political correct, η αυθεντική Τέχνη είναι ένας «χαρούμενος» πόλεμος, με όπλα που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά. Είναι η σπίθα που ανάβει το φως σε σκοτεινούς καιρούς.

Για άλλη μια χρονιά εδώ «Στη σκιά των Βράχων» θ’ ανάψει αυτή η μικρή σπίθα. Εμείς θα προσπαθήσουμε με τη δική σας συμμετοχή, να τη φουντώσουμε και μακάρι μια μέρα, να φωτίσει όλον τον κόσμο. Κόντρα στη ανοησία, κόντρα στα μικρά μας «εγώ».

ΤΑΣΙΑ ΣΑΡΡΙΔΟΥ